Benim bir kardeşim vardı Tanju ve hissettiydim senin de kardeşindi o. Son yolculuğuna çıktığını kendisinin de hissettiği o yol ayrımında birlikte baş ucuna çöktüğümüz kardeşimizdi. Hatırlıyorum o ânı. Aradan her halde bir yirmi yıl geçti Tanju –hatırlamak istemiyorum. Senin, o, son yolculuğuna çıkan kardeşimizle ilgili nasıl da derinden yaralandığını -hatırlamak istemediğim o yıllar içinde- çok derinden hissettim sevgili dostum -sonradan. Hesapsız karşılaştığımız bazı konser sonralarındaki sımsıkı sarılışmalarımızdan. Her şeyin ‘-mış gibi’ yapılarak yaşandığı geçip giden günlerimizde derinden ve sessizce, sevgili Tanju. Senin ‘duru’lamaya çabaladığın kirletilmiş günlerimizde. Durulamaya -sessizce ve sakince. Sonra, benim bir başka kardeşim vardı Tanju, o günlerde –hatırlamak istemediğim o yıllarda-, ne zaman sizin ezgilerinizi dinlesek birlikte –ve hep, dinlemek de isterdik nedense- göz yaşlarımız akar dururdu gözlerimizden: “mutlu olmak varken bu dünyada/ geceler geldi dayandı kapımıza/ olduk acımızla sarmaş dolaş/ bekledik düşümüzle koyun koyuna”… ahh!..

Ve şimdi sevgili Tanju, sevgili kardeşim benim, o uçurumun dibinde, düşlerinle koyun koyuna uzanırken sen, o vicdansız helikopterler nice ‘milli güvenlik kaygısıyla’ bekleşirken, sana doğru kımıldamamışken, “aklım hep sende… hiç yoksan da/ yalnız bir düşsen de/ aklım hep sende, sende hep sende” canım dostum benim.

Onca yıldan sonra, ‘Duru Zamanlar’dan sonra, yeniden buluşup seni balkonumuzda ağırladığımızda, nasıl da bir yürek ferahlığı salmıştın ürkek hayatımıza: kayıtsız özgürlükçü, sakınımsız demokrat tavrınla –bütün bir yüz aydınlığınla. Nasıl da gönenmiştik seninle. Sonra, senin evinde, birbirlerini yalayan (üstelik hemcins ve erkek!) kedilerinle. Koşulsuz sevginle. Ve heveslenmiştik birden bire: “çok olun çocuklar, çok olun/ el ele verin çocuklar, el ele/ yaşayın dünyayı doya doya/ açın kapıları, camları güneşe/ ne yeise kapılın, ne korkuya/ çok olun çocuklar, çok olun/ el ele verin çocuklar, el ele”… Ah, canım kardeşim benim, dilediği dağa uzanan devlet sana gelmese de ve sen, “gel[e]mesen de/ yalnızca beklesen de/ aklım hep sende, sende, hep sende” canım yoldaşım.

Ve sevgili kardeşim, sen, atmışken kendini ıssız doğaya “ağrı’nın derinliği”nden, “raylar boyunca akıp akıp gidiyor nehir/ akıp gidiyor raylar akşam boyunca/ camdan bakıyoruz ülkeyle ben/ bir de çocukluğumuz/ demir köprüden hızla geçip gidiyor tren”. Ah, canım benim, ‘Ağrı Zamanı’nı sevgili kardeşim Erkan’a ve Uğur Uluocak’a adamışken sen, “mutsuz kırların ucu akşama karışıyor/ başaklar savruluyor kırlar boyunca” ve, “camdan bakıyoruz ülkeyle ben/ bir de çocukluğumuz/ demir köprüden/ hızla geçip gidiyor tren”…

‘Çok olacaktınız çocuklar… yapraklar kadar, balıklar kadar’ hani, ‘el ele verecektiniz, bütün gündüzler sizin olacaktı, yaşayacaktınız dünyayı doya doya’ –hani? Aklım hep sizde çocuklar, sizde, hep sizde…

Firketelerle ‘masumiyet müzeleri’ ikmali düşü kurulan ülkemde, “gelmesen de yalnızca beklensen de/ aklım hep sende/ … ırmak olsan sulasan toprağımı benim/ yıkansa suyumda terin/ bir gitsen de/ şarkımda tütsen de/ aklım hep sende/ sende hep sende”…

1915’lerde, 6-7 Eylül’lerde, Pangaltı’da kaldırım üstlerinde, yüzü koyun yatırılmış arkadan vurulmuş tarihimizde nasıl o derin çizik işlemişse kalbimize ve senin Duru Zamanlar’ının ilk parçasında daha, hayat dediğimiz dönüp duran plağın onarılmaz çiziği ise o, şimdi o çizik bir kez daha kalbimizde –katmerlene katmerlene…

Başaklar savruluyor, mutsuz kırların ucu tutuşmuş akşamlara karışıyor –aklımız hep sende, sende, hep sende…

___________________

* Bu dünyanın parada, pulda, kalleşlikte, zulümde değil, aşkın ve alınterinin içinde olduğunu bizlere ilham eden A. Kadir’i de saygıyla anıyorum.

Albümü dinlemek isteyenler, www.tanjuduru.net i tıklayabilir.